Drukkende drukte in Banda Atjeh

Dinsdag 1 mei, het is vijf uur 's middags en ik zit achter de computer bij het weeshuis van Atjeh in Lamhasan bij Banda Atjeh, waar we een uur geleden arriveerden voor een eerste bezoek. In Nederland zal het nu een uur of elf 's ochtends zijn, zeven uur vroeger dus.

De kennismaking is hartelijk; zeven in het even buiten Banda Atjeh gelegen weeshuis aanwezige weesjongens komen zich beurtelings in beperkt Engels aan ons voorstellen. Met een uiterst vriendelijke glimlach wordt de hand geschud en de naam gezegd, waarna met de vlakke hand naar het hart gaat. Respect, heet dat. Annerieke - zij laat zich gemakshalve Anna noemen - en ik doen hetzelfde.

Om half negen 's ochtends zijn we geland op het vliegveld van de provincie Atjeh op Noord-Sumatra, na een vliegreis van vier uur die ons van Jakarta via een tussenstop in Medan naar de provinciehoofdstad Banda Atjeh brengt.

In totaal een vliegreis van 20 uur. Te beginnen zondagavond om negen uur van Schiphol naar Kuala Lumpur. Die vlucht verloopt soepel, maar de landing is hard. Zo hard dat er een extra technische inspectie nodig is voor wij twee uur later kunnen opstijgen voor ' het laatste stukje' naar Jakarta, nog altijd een kleine twee uur vliegen.

Daar komen we maandag om half 7 's avonds aan. Met de taxi naar een hotel, een half uur verderop, waar we om half 10 doodmoe in slaap vallen. Ondertussen een sms'je gekregen van Leon Burger, de voorzitter van de Stichting Weeshuis Atjeh: 'morgenochtend om 6.30 uur vliegen naar Banda Atjeh, uiterlijk om 5.30 uur op vliegveld Soekarno Hatta'...

Leon is met vrijwilliger Fedor Honig vrijdag al naar Jakarta gereisd en zuster Mascha Burger heeft zich vanuit Australie en via Bali bij haar broer gevoegd. Met z'n vijven zullen we naar Banda Atjeh vliegen. Grappig: Fedor is vandaag jarig, hij is nu officieel 25, en morgen is het de beurt aan Mascha, die 22 wordt.

Maar goed: om half 7 de lucht alweer in! Niks uitrusten dus, pfff! Om vier uur 's nachts worden we gewekt. Zelfs een ontbijtje wordt gebracht! De taxirit duurt amper een half uur door en om het nu wel rustige Jakarta, met al die eethutjes en winkeltjes pal langs de weg waar gisteravond al het stinkende verkeer nog langsraasde.

De warmte op het vliegveld van Banda Atjeh valt als een deken over ons heen, een graad of 32, een warmte die bovendien veel warmer aanvoelt dan wij thuis gewend zijn.
De ontvangst is echter heel verfrissend: we worden opgehaald door de aannemer van het weeshuis, pak (meneer) Andry en de weeshuisvrijwilligers pak Azmi en pak Sahruz. Zij brengen ons in twee 4-wheeldrives met airco naar de stad. Daar eten we wat en blijkt ons hotel volgeboekt.

Geen Sultan International dus, maar het aan een drukke weg gelegen Rasamala Indah, waar auto's (ook een paar van de UN en het Rode Kruis) brommertaxi's en talloze brommertjes met hele gezinnen erop langs tuffen. Onze kamer (Superior Room, maar o zo eenvoudig) ligt er pal aan. Geen doen dus. We vragen om een kamer aan de achterkant, en ja hoor, die krijgen we. Na een uurtje slaap worden we alweer opgehaald door pak Andry en pak Azmi. Op naar het weeshuis, waar we morgenochtend weer terug zullen komen voor een uitgebreid verslag.

Ook bezoeken we dan het door tsunami getroffen gebied rond Lokgna. Aan pak Andry te horen zullen dat zeker niet alleen maar leuke zaken betreffen...

Groetjes,
Annerieke en Richard.