woensdag 2 mei 2007

Bouwen op de fundamenten van het verleden

De dag begint indrukwekkend. Onze gids stopt midden in een drukke woonwijk en vraagt: "Wat zien jullie hier?" Verbaasd staren we naar het grote schip dat daar pontificaal tussen huizen ligt. De tsunami heeft de tanker vier kilometer het land in geslingerd. Om het schip heen heeft men het leven weer opgepakt. Een pas aangelegd asfaltweggetje leidt het verkeer de wijk in. Naast de ruines van huizen, staan nieuwe gebouwen. En natuurlijk zijn ook hier de voor Indonesie kenmerkende kleine winkeltjes te vinden. Een oudere man vertelt ons dat het water hem zijn twee zonen en zijn huis heeft afgenomen. Inmiddels heeft hij een nieuw huis gebouwd. Niet met het geld van de overheid, dat laat nog steeds op zich wachten, maar met zijn eigen spaargeld.

We rijden naar de haven Ulee Lheu, waar ooit de Nederlanders voor het eerst in Atjeh aan land gingen. De haven is verdwenen. Uit het water steken her en der brokstukken van huizen omhoog. Onze begeleider 'pak Andry' legt uit dat het land voor de tsunami veel verder reikte. Maar de zee heeft enkele honderden meters terug genomen. Hier bevond zich een chique wijk, waar de mensen graag naar toe gingen om te recreeeren. Het is allemaal weggevaagd.

Er wordt druk gewerkt aan het bouwen van een nieuwe haven. In heel Banda Atjeh wordt trouwens volop getimmerd en gemetseld. Niet te geloven wat hier in minder dan 2,5 jaar tijd uit de grond is gestampt. De veerkracht van deze mensen, die na de ramp weer helemaal opnieuw moesten beginnen, dwingt respect af. We hadden verwacht dat het gebied heel leeg, heel kaal, zou zijn, maar overal staan alweer huizen.

Tijdens het bezoek aan een school worden we stralend toegelachen. "Hello mister!", klinkt het overal. Als Richard pennen uitdeelt, wordt hij bijna bedolven onder de kinderen. Trots lopen ze even later met de vrolijk gekleurde balpoints en proberen deze op elkaars armen uit. Het hoofd van de school wil weten of we ook grotere zaken hebben meegebracht. Er is behoefte aan computers en muziekinstrumenten. Helaas kunnen we niet aan deze vraag voldoen. Misschien op een later tijdstip, geeft Leon Burger van stichting Weeshuis Atjeh aan. De stichting heeft de handen nog vol aan de op handen zijnde opening van het nieuwe gedeelte. Mascha, de zus van Leon, is vandaag jarig. Tot ieders verrassing heeft een van de begeleidsters in het weeshuis een taart voor haar gemaakt. Compleet met Mascha's naam erop en twee brandende kaarsjes. De taart smaakt heerlijk.

In de namiddag rijden we richting de kust. Een kale lijn in de bergen geeft aan tot hoe hoog de golven op die Tweede Kerstdag in 2004 zijn gekomen. Het is ongelofelijk. In deze regio zien we wel kale vlakten, met veel ruines. Op sommige plekken staan nieuwgebouwde wijken. "Dit is door een Maleisische hulporganisatie tot stand gekomen", legt onze begeleider uit. "En dit door Turken. Dit door Engelsen. Dit door Fransen." Zo passeert een groot aantal landen de revue. Het is goed te zien dat een groot deel van de wereld zich het lot van de mensen in Banda Atjeh heeft aangetrokken.

We rijden langs het strand. De golven zien er aanlokkelijk uit, maar weinig mensen vermaken zich in het water. Het lijkt me vreemd en ook beangstigend samen te moeten leven met de zee, die zoveel leed heeft veroorzaakt. Maar het is zoals pak Andry vanmorgen stelde: "Sommige mensen zijn na de tsunami weggetrokken, maar de meesten hebben geen keus. Zij zijn voor hun inkomen van de zee afhankelijk, dus maken zij er het beste van."

Tot morgen,
Richard en Annerieke

Geen opmerkingen: